อ่างเก็บน้ำแกดำ
เป็นอ่างเก็บน้ำขนาดกลาง ปัจจุบันได้ใช้น้ำจากอ่างเก็บน้ำนี้ทำน้ำประปาประจำเทศบาลตำบลแกดำ เป็นสถานที่พักผ่อนหย่อนใจของชาวอำเภอแกดำ และที่ออกกำลังกาย

สวนสุขภาพ
เป็นสถานที่ออกกำลังกายของชาวอำเภอแกดำ
ที่ตั้ง ตั้งอยู่บริเวณด้านข้างที่ว่าการอำเภอแกดำ

โบราณสถานดอนกู่โนนพระ
ประวัติ
โบราณสถานดอนกู่โนนพระ เป็นศาสนสถานแบบขอม ลักษณะเป็นกลุ่มของอาคาร จำนวน 3 หลัง ตั้งเรียงตามแนวทิศเหนือ-ใต้ โดยหันหน้าไปทางทิศตะวันออก อาคารหลังกลางมีขนาดใหญ่กว่าอาคาร 2 หลัง สภาพปัจจุบัน(หลังการขุดแต่ง) พบแต่เพียงส่วนฐานของอาคาร จากรูปแบบของตัวโบราณสถานสันนิษฐานว่า คงจะเป็นโบราณสถานประเภทที่เรียกกันว่าปราสาทสรุก(ปราสาทชุมชน) หรือ ศาลเทพเจ้า ซึ่งเป็นโบราณสถานที่สร้างขึ้นเนื่องในศาสนา(ส่วนใหญ่คือ ศาสนาพราหมณ์) เพื่อใช้เป็นที่เคารพบูชาของคนในชุมชน จะมีขนาดค่อนข้างเล็กและมีรูปแบบไม่ตายตัวแน่นอน กล่าวคือ มีทั้งที่เป็นกลุ่มอาคาร หรือเป็นอาคารเดี่ยวๆ ล้อมรอบด้วยกำแพงหรือคูน้ำ และอาจจะมีสระนี้อยู่ใกล้ๆ
โบราณสถานดอนกู่โนนพระ สร้างขึ้นในช่วงหลังวัฒนธรรมขอม คือ ราวๆ พุทธศตวรรษที่ 16-17 เนื่องจากศิลาแลงเป็นวัสดุที่นิยมนำมาใช้ในศิลปะสมัยหลังๆ ของขอม จากการขุดค้นพบศิลาแลง หรือเรียกว่ากู่เจดีย์ แท่งศิวลึงค์ เป็นหลักฐานที่สำคัญแสดงให้เห็นว่าเป็นแหล่งโบราณสถานอันเก่าแก่และเคยขุดพบพระพุทธรูปโบราณล้ำค่าหลายองค์
ประวัติทางโบราณคดี
สำนักงานโบราณคดีและพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ 7 ขอนแก่น (หรือปัจจุบันคือ สำนักงานศิลปากรที่ 9 ขอนแก่น) สำรวจพบโบราณสถานกอนกู่โนนพระ ในปี พ.ศ.2544 และดำเนินการจัดทำผังโบราณสถานเพื่อการขึ้นทะเบียนในปี พ.ศ.2545 และคาดว่าจะประกาศขึ้นทะเบียนในราชกิจจานุเบกษาในปี พ.ศ.2546 ต่อไป (ปัจจุบันเดือน ก.ย.2546 ยังมิได้มีการประกาศในราชกิจจานุเบกษา)
นับแต่อดีตที่ผ่านมา โบราณสถานแห่งนี้ได้ถูกรบกวนจากการลักลอบขุดหาโบราณวัตถุหลายครั้ง ทั้งจากราษฎรในพื้นที่และบุคคลภายนอก จนกระทั่งในปี พ.ศ.2546 องค์การบริหารส่วนตำบลวังแสง ร่วมกับสำนักงานศิลปากรที่ 9 ขอนแก่น ได้จัดทำโครงการขุดแต่ง-ขุดค้นทางโบราณคดี โดยได้รับงบประมาณจากองค์การบริหารส่วนตำบลวังแสง ว่าจ้างห้างหุ้นส่วนจำกัด จ.ธนฉัตร เป็นผู้ดำเนินการ
ประเพณีความเชื่อ
โบราณสถานดอนกู่โนนพระ เป็นสถานที่ซึ่งชาวบ้านในเขตอำเภอแกดำให้ความเคารพนับถือเป็นอันมาก โดยเชื่อกันว่าเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์และมีอิทธิปาธิหาริย์ต่างๆ ที่พร้อมจะแสดงให้ได้เห็นเมื่อถูกลบหลู่ ภายในสถานที่แห่งนี้มีเรื่องเล่าอยู่เรื่องหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับความศักดิ์สิทธิ์ของสถานที่ นั่นคือ "พระทองคำ" จากการสอบถามชาวบ้านบริเวณใกล้เคียง หลายคนพูดเหมือนกันว่า พระทองคำมีอยู่จริง และหลายต่อหลายคนก็ได้เคยเห็นมาแล้วด้วย
ประวัติความเป็นมาของพระทองคำ จากการสอบถามไม่มีผู้ใดทราบแน่ชัด ทราบเพียงว่าเป็นพระพุทธรูปประทับนั่ง มีสีทองเหลืองอร่าม ผู้ที่พบเป็นคนแรก คือ กลุ่มคนเลี้ยงช้างที่มาจากจังหวัดสุรินทร์ ซึ่งพาช้างเร่ร่อนหากิน และได้มาหยุดพักแรมบริเวณโบราณสถาน ระหว่างที่หยุดพักนั้น ช้างเชือกหนึ่งได้เดินตรงไปยังต้นเปลือย(ตะแบก) ขนาดใหญ่ จากนั้นก็หยุดยืนอยู่หน้าต้นไม้ต้นนั้น และได้ชูงวงเข้าไปในโพรงต้นไม้ หยิบเอาพระพุทธรูปที่อยู่ด้านในออกมาให้กับควาญช้าง ควาญช้างได้ปรึกษากันและได้นำพระพุทธรูปองค์นั้นไปไว้ที่เดิม ต่อมาชาวบ้านที่มาอาศัยอยู่บริเวณนั้น(กลุ่มคนรุ่นแรกๆที่มาก่อตั้งบ้านขอนแก่น) ได้มาพบพระดังกล่าว และก็ได้ประสบกับเหตุอัศจรรย์ต่างๆ จากพระพุทธรูปองค์นี้ ชาวบ้านเล่าว่า เคยมีคนนำมีดไปลองขูดที่ส่วนพระชงฆ์(หน้าแข้ง) ของพระพุทธรูป เพราะอยากรู้ว่าทำด้วยทองทั้งหมดหรือเปล่า ปรากฏว่าในวันรุ่งขึ้น คนๆ นั้นก็มีบาดแผลในตำแหน่งเดียวกับที่ไปขูดผิวพระ โดยไม่ทราบสาเหตุ ไปหาหมอรักษาก็ไม่หาย จนในที่สุดได้ไปกราบขอขมากับพระพุทธรูปองค์ดังกล่าว แผลที่เกิดขึ้นจึงได้หายไปอย่างน่าประหลาด อีกเหตุการณ์หนึ่งที่ชาวบ้านได้พบก็คือ เคยมีคนเข้าไปล่าสัตว์ (ยิงนก หรือตกปลา) เนื่องจากพื้นที่ดังกล่าวเป็นป่าธรรมชาติและมีสัตว์อยู่มาก แต่เมื่อใดก็ตามที่พยายามจะยิงสัตว์ ก็ต้องแปลกใจไปตามๆ กัน เพราะปืนจะยิงไม่ออก หรือไม่ก็ด้านไม่สามารถยิงอะไรได้ เหตุการณ์ดังกล่าวชาวบ้านรู้สึกเกรงกลัวในสถานที่ และต่อมาได้มีพระเข้ามาอาศัยอยู่ พื้นที่บริเวณโบราณสถานจึงได้กลายเป็นเขตอภัยทาน (ห้ามล่าสัตว์) ไปโดยปริยาย
จากความเชื่อของชาวบ้านที่มีต่อสิ่งเหนือธรรมชาติในโบราณสถาน และเรื่องเล่าซึ่งตอกย้ำให้เชื่อในความศักดิ์สิทธิ์นั้น ทำให้เกิดประเพณีอย่างหนึ่งที่เกี่ยวข้องกับตัวโบราณสถาน นั่นคือประเพณีการสรงกู่ โดยจะเริ่มพิธีในวันเพ็ญขึ้น 15 ค่ำ เดือนหก ซึ่งตรงกับวันวิสาขบูชาของทุกปี
ที่ตั้ง
ตั้งอยู่ที่บ้านตะคุ หมู่ที่ 5 ตำบลวังแสง อำเภอแกดำ จังหวัดมหาสารคาม โดยตั้งอยู่บนเส้นรุ้งที่ 16 องศา 02 ลิปดา 75 ฟิลิบดาเหนือ และเส้นแวงที่ 103 องศา 22 ลิปดา 58 ฟิลิปดาตะวันออก หรือพิกัดกริดที่ 48 QUC 268744 กรมแผนที่ทหาร พิมพ์ครั้งที่ 2 - RTSD ลำดับชุด L-7017 ระวาง 5641 "มาตราส่วน 1:50,000
ปัจจุบันโบราณสถานแห่งนี้อยู่ในระหว่างขั้นตอนดำเนินการประกาศขึ้นทะเบียนเป็นโบราณสถานสำคัญแห่งชาติ
สภาพปัจจุบันของโบราณสถานดอนกู่โนนพระ เป็นซากสิ่งก่อสร้างขึ้นด้วยศิลาแลงก้อนใหญ่ ปัจจุบันพบชิ้นส่วนวัสดุและแท่นฐานรูปเคารพวางเรียงกันอยู่ด้านหลัง และมีการสร้างศาลาคอนกรีตเสริมเหล็กโปร่ง ชั้นเดียวทับอยู่บนแนวซากโบราณสถานนี้ และยังมีสระน้ำล้อมรอบ มีการก่อสร้างสะพานคอนกรีตเสริมเหล็กข้ามสระน้ำด้านทิศตะวันตก บริเวณโดยรอบของเนินเป็นป่าทึบ และมีการก่อสร้างอาคาร (สำนักสงฆ์) ด้านทิศใต้และถนนลูกรังโดยรอบสระน้ำ

พระประทานพร วัดป่าคีรีบรรพต
ประวัติ
วัดป่าคีรีบรรพต (วัดพระใหญ่) สร้างเมื่อปี พ.ศ.2535 มีเนื้อที่ทั้งหมดประมาณ 45 ไร่ ผู้สร้างคือ พระครูสุนทรกิจจาภิบาล เจ้าคณะตำบลโนนภิบาล อำเภอแกดำ บริเวณพื้นที่ก่อสร้างพระใหญ่ กว้าง 15 เมตร ยาว 20 เมตร สูง 26 เมตร ตั้งอยู่ทางทิศใต้ของบ้านโสกแดง แต่ก่อนบริเวณนี้เคยเป็นป่าช้าที่ฝังศพของหมู่บ้านและหมู่บ้านใกล้เคียง สาเหตุที่ก่อสร้างพระใหญ่องค์นี้ เนื่องจากมีชาวบ้านหนองค้อ หมู่ที่ 6 ต.โนนภิบาล ได้ฝันว่ามีพระขนาดใหญ่ผุดขึ้นมากลางป่าช้าแห่งนี้ หลังจากนั้นพระครูนิพล เจ้าอาวาสวัด ได้รับบริจาคเงินจากผู้มีจิตศรัทธาก่อสร้าง ตั้งแต่ปี 2535 สร้างเสร็จในปี 2545 รวมระยะเวลาก่อสร้างทั้งสิ้น 10 ปี ใช้งบประมาณทั้งสิ้น 1,400,000 บาท เป็นพระพุทธรูปทรงพระประทานพร มีสมญานามว่า พระพุทธศรีศกมุนี(หรือพระใหญ่คู่เมืองตำบลโนนภิบาลสืบมาจนถึงทุกวันนี้)
ที่ตั้ง
ตั้งอยู่ทางทิศใต้บ้านโสกแดง หมู่ที่ 5 ต.โนนภิบาล อ.แกดำ จ.มหาสารคาม